Ik trek mijn sportschoenen aan en loop kanker kansloos voor …
… mijn oud-collega Rob.
Heb jij iemand die je als een zakelijk voorbeeld ziet? Ik wel. Er staat voor mij maar 1 persoon stipt op 1. En dat is Rob met wie ik 13 jaar samenwerkte bij mijn vorige werkgever. Ik grapte destijds vaak, trouwens nú nog steeds: “als ik groot ben, wil ik net zo zijn als Rob”.
Rob was en ís – gelukkig kan ik in de tegenwoordige tijd praten – nog steeds een fantastische vent. Nauwelijks naar voren tredend, maar ijzersterk op de achtergrond. Behalve bij collega’s die dicht bij hem staan. Daar staat hij voor, altijd en overal. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik lange tijd nauw met hem mocht samenwerken. Grappig ook dat we elkaar op het eerste oog niet perse mochten. Maar dat veranderde snel toen we toevallig omwille van een verbouwing ‘noodgedwongen’ naast elkaar kwamen zitten.
Denk ik aan Rob, dan denk ik aan humor en ethiek. Allebei ongelofelijk sterk bij hem ontwikkeld. Zijn humor soms wat hard, maar spot on en altijd goed bedoeld. En qua ethiek? Ik ken niemand met een groter ethisch kompas dan hij. Met veel plezier hebben wij destijds jaren samen in de OR gezeten en besluiten van de directie écht beter gemaakt.
Als het even moeilijk was op het werk, dan was Rob mijn vertrouwenspersoon. Het was dan ook geen verrassing dat hij ook formeel voor die rol werd gevraagd. Een rol die hem op het lijf is geschreven. Rob geeft en gaat en vraagt er zelf niets voor terug. Want wie goed doet, goed ontmoet.
Rob is iemand met tomeloze energie voor zijn werk. In mijn optiek iets te veel, maar ja, hij is een grote vent, dat moe(s)t hij natuurlijk zelf weten. Al heeft hij jaren geleden er wel bewust voor gekozen om een dag minder te gaan werken. Zo had hij met zijn vrouw een dagje meer. En nu, nu zijn pensioen lonkt, heeft hij een tijdje terug nog een stapje terug gedaan en heeft hij zijn toenmalige rol en functie overgedragen ‘aan een nieuwe generatie’. Weer om meer tijd thuis te hebben.
Ik denk de laatste tijd vaak aan Rob en probeer zijn gedachtegoed nóg steeds door te vertalen. Zowel zakelijk als privé. Wat heeft Rob mij veel geleerd. Om te luisteren naar mijn ethisch kompas. Om het goede te doen, ook als je weet dat dit niet makkelijk is. Hij heeft me ook geleerd om voor mezelf op te komen. Om mijn gevoelens niet binnen te houden, maar zaken bespreekbaar te maken. Constructief. “Spreek uit waar je mee zit”, zei hij vaak. ”Je zult zien: het lucht op én het lost op. Zorg dat het je niet van binnen opvreet”.
Hoe wreed. Hoe oneerlijk. Dat van binnen opvreten, dat is nou precies wat Rob is overkomen. Met zijn pensioen om de hoek heeft hij recent een ongelofelijk zware operatie onder gaan. Een operatie die ze gelukkig alleen uitvoeren als er vooruitzichten zijn. Maar het is een zware klap. Rob heeft alvleesklierkanker. Het laat me niet los. Wat is kanker toch een ongelofelijke sluipmoordenaar.
Rob is zelf realistisch-optimistisch en leeft naar het motto ‘hoop verloren, al verloren’. In toeval geloof ik niet, dat heb ik nooit gedaan. Het is echt niet toevallig dat ik me nét heb ingeschreven voor de Run4Daniel 2024. Deze run is natuurlijk om kanker voor íedereen kansloos te lopen. Maar ik? Ik loop speciaal voor Rob.
Wil je mij sponsoren? Of ga je zelf meedoen?
